Konuşma

​Konuştuğun zaman yüzyıllık bir yalnızlık olur içimdeki düşünür, 

örs örselenir çekiç vurulur üzengi üzülür,   

Kuytu köşede oynamakta olan bir çocuğun boynu bükülür. Güneşe yüzünü dönmüş bir ayçiçeği kendi tarlasında yalnızlığını düşünür !

Düşündükçe içinden çıkılamayan 

ve büyüyen bu yokluk 

Şerefine konuşulan bir masada son kadehi yudumlayıp hesap sonrası yuvarlanan bir yolluk gibi sonlanıp kaybolurken, 

geride sadece çok ince bir sızı bırakır geceye…

Geceleyin yıldızlar gerçekten yıldız mıdır? 

Yoksa sadece başkalarının ışığını mı yansıtır? 

Peki bu yansıma olası bir yanılsama mıdır? 

Yanılgıyla yanılmanın arasında gidip gelinen 

kelime dağarcığıma SIĞmayan, 

Yatağından taşan bir nehir gibi

Sağını ve solunu yırtarak ve çağlayarak coşan bir sel gibi

Bendini ve bedenimi parçalayan 

Açtığı yaralara aldırmadan sürekli yenilerini dağlayan senin sesin mi yoksa kulağımda çınlayan! 

Hiç bir yarayı iyileştiremedim ben biliyor musun kabuğunu koparmadan 

Sence hep mi izleri kalır insanda 

ya da geçer mi ki sonradan

Aslında bir harmanım ben bu akşam 

Yoksunluk ile yoksulluğun benzerliği kadar, 

Ve nasıl bir paradokstur ki bu yoksunlukta ve yoksullukta da hep mi sonunda sana çıkar bütün metaforlar.